خیلی وقتا ایراد از خودماست که اجازه نمی دیم اطرافیانمون در برخی زمینه ها رشد کنند و بزرگ بشن! با ملاحظات بی پایه و اساس،با دلسوزی های بیجا و محبت های بیش از حد، با توجه کردن بیش از حد به اونها، با بیان نکردن انتظاراتمون از اونها... خودمون باعث میشیم که نه تنها روحیه متوقع و وابسته پیدا کنند، بلکه رفتار ما رو عادت ما تلقی ذهنی می کنند و اگر خارج از چارچوب عمل کردی گله مند می شن.
این موضوع مهمیه و تقریبا همه باهاش درگیرند،شاید باید بیشتر و جدی تر به این موضوع فکر کنیم تا به نتایج کاربردی بیشتری برسیم.البته من خودم شخصا به این رسیدم که محبت کردن دیگران رو بنده می کنه ،دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره، اما در این حالت خیلی باید صبور باشی و در مقابل محبت هات هیچ درخواستی نداشته باشی..... هی! قربان پیامبر مهربانم برم که در مقابل این همه دلسوزی و محبت فقط از ما محبت اهل بیت رو می خواست و هیچ چشم داشت دیگه ای نداشت...